Bizarre wandel- en reiservaring in Bangladesh

In het grensgebied van Bangladesh, India en Nepal staat begin september 2017 een gebied zo groot als de Benelux onder water. Iets dat jaarlijks gebeurt, maar dit jaar wel verspreid over een groter gebied. Elaine en Keith Springford bezochten Bangladesh in 2015. Welke bizarre verrassingen zij toen tegenkwamen, vertellen ze je graag…

Elaine en Keith Springford ontdekken de wereld het liefst te voet, maar gingen begin 2015 naar Bangladesh om daar in het Noorden van het land door een ongerept moerasgebied te trekken. En dat gaat daar voornamelijk met de boot. In het gebied is men nauwelijks ingesteld op toeristen en al helemaal niet op die uit het westen. Dat is een aparte ervaring. Als er halverwege hun verblijf plotseling politieke onlusten ontstaan, worden ze gedwongen om op eigen kracht een  weg terug naar huis te regelen. Een spannende blog over een rondreis in het land met de grootste waterdelta ter wereld.

Gangesdelta_klein

Bangladesh heeft de grootste delta ter wereld. Een gebied dat jaarlijks meerdere keren overstromingen kent.

We zijn weer thuis, veilig en gezond na een avontuurlijke reis, of eigenlijk twee avonturen…

Na onze aankomst in Dhaka en herstel van vlucht en jet-lag vervolgen we onze weg per trein en bus naar het verre noorden van Bangladesh, het gebied dat grenst aan India. Vooraf hebben we vergunningen en een gids geregeld. Om twee redenen: het is een gevoelig gebied zo dicht bij de grens met India en er is een zeer beperkte toeristische infrastructuur.

Bij aankomst in Tahirpur, de laatste stad voor dat we de wetlands (haors) ingaan, moeten we onze documenten laten zien aan de politie. Onze gegevens schrijven ze op in een enorm boek getiteld ‘Vreemdelingen’. Enkel de naam van Bob uit Amsterdam, hier op bezoek in november 2013, en Miss Caroline en haar man uit het Verenigd Koninkrijk, op bezoek in februari 2012 , zijn ons voorgegaan. Caroline is een goede vriendin die ons heeft aanbevolen om de haors te bezoeken. Veel bezoekers zijn hier dus niet geweest, dit is wel erg ‘off the beaten track’.
Er zijn geen hotels of pensions in Tahirpur en zo verblijven we in een bijgebouw van het regeringsgebouw. We hebben twee kamers, een bed en een kleine tafel die speciaal voor ons met een bijna witte doek is afgedekt. We krijgen de belofte dat er elke avond twee emmers warm water geleverd worden voor onze badkamer. Tenminste, laten we het in dit geval een badkamer noemen…

Tanguar-Haor

Tanguar Haor is een uniek wetland ecosysteem in het verre noorden van Bangladesh. Met een oppervlakte van ongeveer 100 km 2. Het is de bron van bestaan voor meer dan 40.000 mensen in 46 dorpen. Een ornitholoog paradijs vooral in het winter.

Reizen door de moerassen van Tanguar Haor
De volgende 7 dagen reizen we door de Tanguar Haor. Het moerasgebied doorkruizen we vooral met de boot en soms met een motor over de smalle dijken. Tanguar Haor is een uniek wetland ecosysteem van ongeveer 100km2. Een paradijs voor ornithologen met de vele inheemse vogelsoorten die in deze tijd van het jaar worden aangevuld met trekkende wintergasten.
De Haor is de bron van bestaan voor meer dan 40.000 mensen, vissers en boeren, die leven in 46 dorpen. De dorpen zijn erg primitief en de dorpelingen zijn arm. Elke ochtend geven we iemand in het dorp 500 thaka (€ 5) en vragen hem te koken voor ons. Daarbij nodigen we iedereen uit die ons die dag geholpen heeft. Naast Liton, onze gids, kan dat de schipper zijn, of de boatboy, een van de motorrijders of op een andere dag de man die ons wasgoed deed. Op een van de avonden eten er van onze € 5 maar liefst 18 personen.

vissers-bangladesh

Visserij en landbouw zijn de belangrijkste bezigheden van de mensen die hier wonen. 70 % is afhankelijk van de visserij in de Haor. De vissers werken in groepen, de boten zijn in het midden van de cirkel met netten. Het is een genot om de vissers in actie te zien.

In ieder dorp valt het stil als we aankomen. Voortdurend is er een menigte die ons grondig bekijkt. Als we stoppen om water of fruit te kopen en we ons omdraaien na te hebben betaald zien we hoe 50 gezichten aandachtig elke beweging van ons volgen. Een glimlach en een vriendelijk ‘As-Salaam-Alaikum’ breekt het ijs. Soms moeten de volwassenen de kinderen kalmeren omdat ze te opgewonden worden. Een unieke ervaring, moeilijk soms, maar zo enorm de moeite waard!

Bangladesh

Als we ergens stoppen om water of fruit te kopen en we ons omdraaien na te hebben betaald zien we hoe 50 gezichten aandachtig elke beweging van ons volgen. Een glimlach en een vriendelijk ‘As-Salaam-Alaikum’ breekt het ijs.

De situatie verandert
Zo als het leven hier gaat is zelfs voor ons een nieuwe ervaring. Geen internet of TV, dus ook geen nieuws. Met geluk hebben we elektriciteit om onze camera batterijen op te laden. Terwijl we gelukzalig en onwetend over het platteland reizen merken we niets van de politieke onrust elders in het land. Doch tegen de tijd dat we de volgende grote stad, Mymensingh, bereiken krijgen we door dat de situatie sterk is verslechterd. De oppositiepartij en de overheid ruzieën over de verkiezingen met als gevolg dat de leider van de oppositie, Khaleda Zia, wordt opgesloten in haar kantoor. Oproepen tot dagelijkse protesten en stakingen volgen waarbij het bus- en treinverkeer zwaar worden getroffen.

Onze oorspronkelijke plan om twee nachten in Mymensingh en omgeving te blijven en vandaar weer verder te trekken naar het noorden kunnen we vergeten. Er gaan geen bussen meer naar het noorden, treinen rijden niet als gevolg van brandstichtingen en stenengooiers en personenauto’s zijn er amper, bovendien zijn de afstanden te groot. We hebben geen andere keuze dan terug te keren naar Dhaka. En hier begint onze tweede avontuur.

bus-bagladesh

Prive-auto’s zijn voor de weinige bevoorrechten in Bangladesh, het openbaar vervoer bedient de vele miljoenen. Bussen, treinen en boten. Vaak vol, heel vaak traag, maar een geweldige manier om te reizen.

Hoe komen we in hemelsnaam in Dhaka?
Treinen zijn comfortabeler dan bussen of liever gezegd je kunt tenminste je benen strekken. Dus op naar het station waar honderden mensen allemaal proberen in een keer bij het loket met de tralies te komen waarachter de kaartverkoper zit. Eindelijk is het mijn beurt. Ik vraag twee tickets voor Dhaka morgen. De kaartverkoper lacht bijna, er zijn geen zitplaatsen voor de komende 5 dagen en je kunt pas morgen tickets kopen voor dag 6. Ik heb de man niet verstaan , hij spreekt geen Engels maar zijn glimlach en het schudden van het hoofd vertellen genoeg. Een jong meisje treedt op als tolk. Het Engels is zeer beperkt hier maar de boodschap is duidelijk.

Dan maar met de bus. Op naar het busstation zo’n 4km buiten de stad. Het is doodstil onderweg, een paar schurftige honden strekken zich bij het busstation uit in de zon. Er is niemand in de buurt en waarom zouden ze ook als iedereen weet dat er stakingen zijn en er enkel lokale bussen rijden. Met wanhoop in het lijf gaan we terug naar het treinstation, we moeten toch iets kunnen doen. Mymensingh is een interessante, bruisende universiteitsstad aan de rivier de Brahmaputra maar niet een stad om nog 5 dagen te blijven.
Ik manoeuvreer me nogmaals naar het raam met de tralies. Er is er geen wachtrij, geen enkele orde, gewoon een kwestie van duwen en zwaaien met je geld. Ik kijk extra zielig bij de kaartverkoper, straal ‘help’ uit en het lukt me uiteindelijk om twee kaartjes te kopen voor de volgende dag met de trein naar Jandelpur zo’n 30 km van Dhaka. Vanaf daar zullen taxi’s ons naar het centrum van Dhaka brengen.

Ik loop weg met de dunne papieren tickets alsof ze van goud zijn. Gedurende de dag weten we met het beperkte wi-fi netwerk toch het nieuws te horen, de onrust in Bangladesh is nog verder verslechterd. Er is een trein ontspoord in het noorden, een bus is gebombardeerd met maar liefst 19 doden. Treinen rijdent alleen met een scout trein (één locomotief die vooruit rijdt om de veiligheid te garanderen). Met uren, zo niet dagen vertraging.

politie-Bangladesh

Gedurende de dag weten we met het beperkte wi-fi netwerk toch het nieuws te horen, de onrust in Bangladesh is nog verder verslechterd. Er is een trein ontspoord in het noorden, een bus is gebombardeerd met maar liefst 19 doden.

En weer loopt het anders…
De volgende ochtend, met de treinkaartjes in de hand, niet wetend wat de dag zal brengen. Dat onze trein vertraagd zal zijn is zeker maar hoelang? We besluiten eerst nogmaals bij het busstation te gaan kijken. Het is er nog steeds doodstil, zelfs de honden zijn vertrokken. Een enkele man reageert als we ‘Dhaka Dhaka’ roepen. Hij spreekt alleen Bengaals maar begrijpt ons goed. Dhaka? 3000 thaka! Hij maakt duidelijk dat we nu moeten betalen. Het wordt ons duidelijk dat hij uit Dhaka komt en het risico wil nemen om met de auto terug te rijden. De treinkaartjes kosten 85 thaka per stuk dus hij weet zijn risico aardig af te dekken. We aarzelen niet, betalen hem en springen in de auto. Een paar minuten later rijden we in de mist op de snelweg tussen Mymensingh en Dhaka. Het is gelukkig stil op de weg.

De opluchting is groot en we beseffen hoe ongelooflijk veel geluk we hebben. Als we eerst naar het treinstation waren gegaan hadden we deze auto nooit getroffen. Tegen de tijd dat we de buitenwijken van Dhaka bereiken, zonder incidenten en slechts een halfslachtige blokkade die we omzeilen door te gaan spookrijden (er was toch niets op de weg toch) praten we over onze volgende bestemming.

Dhaka

Oud Dhaka. Sadarghat in Oud Dhaka is een van de drukste passagier poorten. Volgens de plaatselijke ambtenaren maken 30.000 mensen dagelijks gebruik van deze terminal. Oorspronkelijk gebouwd in het midden van de 19e eeuw.

Het eindigt in Dhaka
We blijven twee overnachtingen in Dhaka met een welverdiend verblijf in een goed hotel. Eén met stromend water, een wc die doorgespoeld kan worden en een badkamer die we niet hoeven te delen met anderen. Helaas blijft de onrust in Bangladesh voortbestaan en ondanks al onze inspanningen is het niet mogelijk Dhaka te verlaten. Na twee dagen boeken we onze vlucht om en gaan naar huis. Zes dagen eerder dan gepland, een beetje triest, maar blij dat we het er veilig en gezond vanaf hebben gebracht en toch nog een deel van ons reisdoel in het hoge noorden hebben kunnen doen.

Deze blog en foto’s zijn van Elaine en Keith Springford ( Ecktiv Community )

Heb je ook een mooie, spannende of verrassende wandel-, fiets- of rondreiservaring, stuur die dan naar: redactie@ecktiv.nl

Tip: ga je naar India, vergeet dan niet dat je een Visum nodig hebt om in India te reizen

 

2 Reacties

Comments are closed.

or

Log in met je gegevens

Wachtwoord vergeten?