Onze collega Saskia is net terug van haar wandelavontuur over de beroemde Fisherman’s Trail in de Algarve. In twaalf dagen trok ze van Porto Covo naar Lagos, langs steile kliffen, stille stranden en charmante vissersdorpjes. Met haar camera legde ze de schoonheid én de uitdagingen van deze ruige kustroute vast: het mulle zand, de felle zon, de eindeloze uitzichten over de Atlantische Oceaan. In dit fotoverslag deelt ze haar persoonlijke indrukken, kleine geluksmomenten en eerlijke observaties van een onvergetelijke tocht langs de Portugese kust.
Aan mooie uitzichten geen gebrek op deze trail. Omdat ik van noord naar zuid loop, heb ik de oceaan continu aan mijn rechterzijde, en omdat ik vroeg ga lopen de zon op links. Veel insmeren dus, vooral de linker helft.
Waar mogelijk loop ik over het harde strand, om daarna via een steil rotspad weer de klif op te klimmen. Soms is er geen pad de klif op, en moet ik terug over het strand om terug op de route te komen.
Op veel stukken gaat de route over mul zand, soms kilometers lang. En nee, het zijn geen ruiterpaden, het zijn gewoon wandelpaden. Beetje ploeteren dus.
Omdat er op de route weinig gelegenheden zijn waar je iets kunt eten of drinken, is elk onverwachts vissersdorpje een klein geluksmoment.
De lente is mijn favoriete jaargetijde, maar ik vind de herfst in Portugal ook best fraai. Er bloeit wat, er sterft wat, maar nooit zo ad hoc als in Nederland.
Klif op, klif af, veelal via smalle paadjes. Hier is het toevallig rustig, maar soms is het filelopen, en moet je echt aan de kant gaan staan om andere wandelaars, die de andere kant op lopen, de ruimte te geven.
Dit soort beelden… en dan de wetenschap dat ergens langs die kliffen in de verte de eindbestemming van de dag ligt.
Waar mogelijk slaap ik in mijn tentje, op veelal uitgestorven campings.
Soms sta ik op duizelingwekkende hoogte naar het gebeuk van de golven onder me te kijken.
Leave no trash… Ik was heel onaangenaam verrast door de hoeveelheid troep op de route, met name wc-papiertjes. Ik begrijp niet dat mensen wel een wc-rol meenemen, maar geen plastic zakje om de papiertjes in te stoppen. Dit bord was me daarom uit het hart gegrepen.
Af en toe loopt de route een stuk het binnenland in, en loop je over een eindeloos recht pad. Ik vind dat een aangename afwisseling, niet in de laatste plaats omdat het heel vlak is, dus makkelijk lopen. Podcast in mijn oor, en hoppa.
En dan staan er opeens, langs een desolaat stuk weg, deze prachtige pluimen.
Happy me: De koperen ploert schijnt ongenadig, op één dag na (nasleep van de storm Gabrielle): een miezerige dag met keiharde wind, niemand op de route, heerlijk!
Omdat er niet overal op de route campings zijn, moet ik een aantal dagen overnachten in pensions en guesthouses. Dat vind ik een enorme luxe: een bed, een (al dan niet gedeelde) badkamer, en meestal ook keuken waar je gebruik van kan maken. Dit is Pensao das Dunas, in Carrapateira.
Een vissersbootje, zo’n kilometer uit de kust. Je vraagt je af hoe dat bootje daar terecht is gekomen.
De route is goed gemarkeerd. Groen-blauw voor de Fisherman’s Trail, de geel-rode markering geeft de Circular Routes aan. Op veel stukken overlappen de routes elkaar, ook vaak met de Historical Way (rood-wit).
Cabo de Sao Vicente in het vizier! Het einde van de wereld, de meest zuidwestelijke punt van het Europese vasteland. Als ik deze foto maak moet ik nog een kleine twee uur lopen.
Na het ronden van Cabo de Sao Vicente, op weg naar Sagres, is de zee opeens zo glad als een spiegel. Het blauwe water lonkt, maar er is geen mogelijkheid om van het klif af te dalen.
Voor de laatste keer sardientjes, in Lagos.
